Όταν ακούμε τη λέξη ηγέτης στο μυαλό μας κατευθείαν περνά η εικόνα ενός πολιτικού ή ενός προσώπου με βαθιά ιστορία πίσω του. Ηγεσία όμως, δεν σημαίνει μόνο αυτό. Προσωπική ηγεσία είναι κάτι που δημιουργείται εσωτερικά και κατά συνέπεια βγαίνει προς τα έξω. Πολλοί φοβούνται την ανάληψη ευθυνών τόσο στον επαγγελματικό κλάδο όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Να το πούμε “ευθυνοφοβία”; Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξικό. Παρόλα αυτά, θαυμάζουν αυτούς που κινούν τα νήματα χωρίς να δίνουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να το δοκιμάσουν και οι ίδιοι. Άλλοι δε, κυνηγούν μετά μανίας θέσεις ευθύνης τόσο σε κοινωνικές ομάδες όσο και στα επαγγελματικά τους. Ποιοι είναι οι κερδισμένοι στο φινάλε;

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Είναι διαπιστωμένο πως αυτό ξεκινά από μέσα μας. Κανείς δεν γεννιέται με αυτή την ικανότητα, αλλά την εξασκεί και την εξελίσσει με την πάροδο του χρόνου. Ίσως ξεκινά από το σπίτι, από την οικογένεια μας αν αναλύσουμε τα παιδικά μας χρόνια. Το τι διδαχθήκαμε και το πως μας αντιμετώπιζαν οι γονείς μας είναι ένα σημαντικό κριτήριο. Αυτό συνεπάγεται πως και για να μεγαλώσουμε παιδιά “ηγέτες στη ζωή” πρέπει να τα διδάξουμε αντίστοιχα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το συγκεκριμένο πρότυπο. Δείχνοντας πως είμαστε και εμείς ένας από αυτούς. Δείξτε τον ρόλο σας, γίνετε η έμπνευση τους με την δράση σας, μόνο έτσι θα κερδίσετε την εμπιστοσύνη των άλλων.

Η προσωπική κυριαρχία είναι ο νούμερο 1 παράγοντας που θα κρίνει αν θα γίνουμε ή όχι. Η συμπεριφορά μας πρέπει να συμβαδίζει με την φιλοσοφία ζωής που έχουμε. Δεν γίνεται από τη μια να διαλαλούμε το τάδε πράγμα και από την άλλη να πράττουμε αλλιώς. Σαφώς, εδώ αναφέρω γενικές και όχι συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως πχ. Δεν γίνεται να ασπαζόμαστε δημόσια πως είμαστε κατά της βίας, και από την άλλη να εξασκούμε ψυχική ή ακόμα χειρότερα σωματική βία. Όλο αυτό έρχεται σε αντιπαράθεση. Αποκτώντας αυτοκυριαρχία μπορούμε να εξασκήσουμε τα ταλέντα μας, να αναδείξουμε τα χαρίσματα μας. Μόνο μια λύση υπάρχει για αυτό – να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας δένουν με το παρελθόν. Εννοώντας βέβαια, τις αρνητικές εμπειρίες που συνέβησαν και που μας προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στο σήμερα. Όταν το πετύχουμε αυτό είναι το πρώτο βήμα για την προσωπική ηγεσία.

Ακόμα και όταν είμαστε μέλος σε μια ομάδα, κοινωνικού ή επαγγελματικού τύπου, ας γίνουμε το υπόδειγμα. Κάντε αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι – ξεχωρίστε. Αναλάβετε πρωτοβουλίες και ευθύνες. Κανείς δεν έπαθε κακό κάνοντας αυτό το λίγο παραπάνω. Όταν υψώνουμε τον πήχη στις προσδοκίες μας, κατά ένα μαγικό τρόπο πάντα καταφέρνουμε τον στόχο. Κι αν όχι στο 100%, τότε σε ένα μεγάλο μέρος. Παρόλα αυτά, αν ήδη έχετε ηγετική θέση, προσπαθήστε να δώσετε εξουσία στους υφιστάμενους σας. Αφήστε τους να εξελιχθούν, να λάμψουν μέσω του σεβασμού που θα τους δείξετε. Όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Είναι ο μέγιστος φυσικός νόμος στο σύμπαν και δεν υπάρχει αντίστροφο αυτού του νόμου. Όλα είναι ένα “Δίνω και παίρνω”, αλλιώς δεν υπάρχει ισορροπία και επέρχεται το χάος.

Ολοκληρώνοντας, ηγεσία δεν σημαίνει απαραίτητα ένα υψηλόβαθμο πόστο ή μια υψηλόβαθμη θέση. Είναι μια λέξη που περιγράφει ένα σύνολο χαρισμάτων που δημιουργούν αυτό το προφίλ. Υπάρχουν αφανείς ήρωες που στην καθημερινότητα λειτουργούν ως έτσι. Και ας το ξέρουν λίγοι, μα εκείνους δεν τους νοιάζει, επειδή το κάνουν για εκείνους και όχι για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ίσως αυτή η κατηγορία ηγετών να είναι πιο φιλεύσπλαχνη, συμπονετική και το στίγμα τους να το θυμούνται περισσότεροι στο τέλος. Το συμπέρασμα ποιο είναι, λοιπόν; Δεν είναι αλαζονεία να θέλουμε να ηγούμαστε, ο κόσμος είναι έτσι επειδή κάποιοι τόλμησαν και έπραξαν αυτά που κάποιοι άλλοι ονειρεύονταν. Για αυτό ας αποφασίσουμε αν αγαπάμε την δράση ή το ονείρεμα..