Όταν μιλάμε για τύχη, οι περισσότεροι θεωρούμε μια εξωτερική δύναμη που επηρεάζει τις ζωές μας. Θεωρητικά, οι παλιοί λέγανε πως ότι είναι γραμμένο στα κιτάπια από τις 3 μοίρες δεν ξεγράφει. Είναι δεδομένο πως θα γίνει και δεν αλλάζει με τίποτα. Συνεχίζοντας, τόσο στην ελληνική μυθολογία όσο και στην μυθολογία άλλων λαών, η μοίρα έπαιζε μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Με ευλάβεια κάνανε προσφορές, λατρείες, καθώς και διατηρούσαν πολλά έθιμα. Μετά από το πέρασμα τόσων αιώνων, κάποιοι συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτή. Παρόλη την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, μια μερίδα ατόμων αρέσκονται στην άγνοια και στον σκοταδισμό. Επίσης, λέγανε το “Πίστευε και μη ερεύνα”. Το λέγανε όμως πριν χιλιάδες χρόνια. Ακόμα εκεί θα μείνουμε; Μήπως πρέπει να κάνουμε το αντίθετο; Να ερευνούμε με άλλα λόγια. Παρακάτω θα αναφερθώ στο πως δημιουργούμε μόνοι μας την “υποτιθέμενη” τύχη σε κατηγορίες όπως: Σχέσεις, καταστάσεις ή γεγονότα.

Ας ξεκινήσω όμως από τα βασικά. Ως ανθρώπινα όντα ζούμε μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο όπου για να συμβιώσουμε ειρηνικά, συμβιβαζόμαστε. Σχέσεις υπάρχουν πολλών ειδών: Οικογενειακές, επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές, κ.ο.κ. Κάποιες από αυτές είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με δεσμούς δυνατούς, όπως πχ. Γονείς και παιδιά. Κάποιες άλλες όμως μπορούμε να έχουμε περισσότερο έλεγχο πάνω τους, όπως ερωτικές ή φιλικές. Οι δεσμοί αυτοί έχουν επιρροή τόσο στην καθημερινότητα μας όσο και στην ευημερία μας σε γενικότερο επίπεδο. Από αυτούς θα εξαρτηθεί αν θα έχουμε μια χαρούμενη ζωή. Δυστυχώς, όμως δεν ζούμε σε παραμύθι. Κάποια στιγμή το όνειρο τελειώνει και επιστρέφουμε απότομα στην πραγματικότητα. Οι ελπίδες, αυτά που ζητούσαμε από τους άλλους ξεθωριάζουν ή τελειώνουν άδοξα. Τότε τι γίνεται; Το παλεύουμε ή κλείνουμε την πόρτα και πάμε παρακάτω; Εξαρτάται την περίπτωση. Κάποιες σχέσεις είναι τόσο τοξικές – και ας μην το καταλαβαίνουμε, που το καλύτερο είναι να διακόψουμε την επαφή. Είναι φυσιολογικό στην αρχή να είναι δύσκολα τα συναισθήματα που βιώνουμε. Όμως όταν κλείνει μια πόρτα τότε ανοίγει μια άλλη, αργά ή γρήγορα. Δεν γίνεται να εξελιχθούμε ως ανθρώπινο είδος αν έχουμε απαρχαιωμένες αντιλήψεις και δεν μπορούμε να έχουμε έλεγχο στα συναισθήματα μας ή αλλιώς, αυτοπειθαρχία και αυτοσεβασμό. Δεν γίνεται να είμαστε μαριονέτες στα χέρια τρίτων, να αποφασίζουν για το μέλλον μας. Οπότε εδώ η πρώτη πόρτα κλείνει …

Δεύτερη κατηγορία, οι καταστάσεις ή γεγονότα που είτε είναι μόνιμες είτε είναι περιστασιακές. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που πρέπει να εξετάζονται πολύ προσεχτικά πριν λάβουμε τις τελικές αποφάσεις μας. Κατάσταση ή γεγονός μπορεί να είναι μια κατάσταση στον εργασιακό μας χώρο, ο τόπος κατοικίας μας ή τα οικονομικά μας, κ.ο.κ. Το γεγονός ότι έχουμε πχ. Οικονομικά θέματα είναι μεν σοβαρό, αλλά από την άλλη είναι διαχειρίσιμο εν μέρη. Εξαρτάται από τις κινήσεις μας, αλλά και από τους άλλους. Μπορεί να επιλυθεί έστω και με την πάροδο του χρόνου. Όμως, ένα άλλο παράδειγμα, όπως τα θέματα στον εργασιακό χώρο που οφείλονται ας πούμε σε μηδενική επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ των συνεργατών, σαφώς και θέλει άλλη αντιμετώπιση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αν μετά από τις προβλεπόμενες ενέργειες δεν υπάρχουν απτά αποτελέσματα, τότε κλείστε πόρτες. Και καλύτερα θα έλεγα, κλείστε πόρτες και πετάξτε τα κλειδιά στο κενό, κάπου που να μην τα ξαναβρείτε. Αυτό γιατί, όταν υπάρχουν αρρωστημένες καταστάσεις δεν χρειάζεται να το παλεύουμε και πολύ. Η “αρρώστια” θα μεταδοθεί και θα μολύνει και τις άλλες πτυχές της ζωής μας. Τα πάντα, όλες οι κατηγορίες είναι κρίκοι που συνδέονται σε μια αλυσίδα. Αν σπάσει ο ένας κρίκος τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά για την αλυσίδα που θα διαλυθεί ξαφνικά. Έτσι, καταλήγω πως και εδώ, η δεύτερη πόρτα κλείνει…

Αντιθέτως, υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει: “Μην κλείνετε πόρτες”. Και αυτό είναι μια άποψη σαφώς σεβαστή. Θα απαντήσω ότι εξαρτάται την περίπτωση. Υπάρχουν πλήθος παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτή την στρατηγική. Όταν υπάρχει ενδεχόμενο πχ. Σε μια επαγγελματική σχέση να ξαναγίνει μια συνεργασία για ένα πρότζεκτ, τότε ναι. Μην κλείνετε τις πόρτες. Όταν υπάρχει μια κοινωνική σχέση που μπορεί να ωφελήσει με διάφορους τρόπους μελλοντικά, κρατήστε ένα παραθυράκι ανοιχτό. Δεν είναι έξυπνο να είμαστε απόλυτοι στις δηλώσεις και να μην κρατάμε μια “πατινή”. Ποτέ δεν ξέρουμε το μέλλον τι μας επιφυλάσσει, έτσι πρέπει να έχουμε εναλλακτικές λύσεις και πολλές μάλιστα. Η διπλωματία σώζει πολλές φορές μαζί με την προνοητικότητα. Θεωρώ πως το κόλλημα σε μια άποψη γενικότερα, χωρίς ξεκάθαρη επιχειρηματολογία δεν είναι σοφό. Πάντα θα υπάρχει και η αντίθετη άποψη και αυτό είναι καλό. Έτσι μόνο, έρχεται η ισορροπία και η αρμονία. Στο κομμάτι αυτό λέω να μην κλείνετε ΟΛΕΣ τις πόρτες…

Συμπερασματικά, την τύχη την δημιουργούμε μόνοι μας. Η τύχη είναι ΕΜΕΙΣ. Το τι πράττουμε από το πρωί που θα ξυπνήσουμε μέχρι το βράδυ που θα κλείσουμε τα μάτια. Οι απόψεις, τα πιστεύω, τα δεδομένα, τα ιδανικά μας, επίσης είναι μέρος της δημιουργίας της. Προσέχουμε τι σκεφτόμαστε, οι σκέψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητα μας μέσω από ένα σύστημα πεποιθήσεων. Όπως φροντίζουμε το σώμα, έτσι φροντίζουμε το πνεύμα και την ψυχή. Αυτά είναι αλληλένδετα ασυζητητί. Πόρτες κλείνουμε γιατί αν δεν το κάνουμε δεν πρόκειται να ανοίξουν άλλες πολύ καλύτερες. Φεύγουμε από καταστάσεις που είναι ψυχοφθόρες, δεν πρόκειται να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό. Ας μην χαλάμε εκεί την ενέργεια μας, ας την χρησιμοποιήσουμε εποικοδομητικά για να δημιουργήσουμε το μέλλον μας!