Γιορτές τέλος για όλους μας και η επιστροφή στην καθημερινότητα ένα αναπόφευκτο γεγονός. Νέο έτος, νέοι στόχοι, όνειρα και ελπίδες. Αυτή τη φορά, όμως δεν θα μιλήσω για τους δικούς μας στόχους, αλλά για τις ελπίδες άλλων ανθρώπων. Όντως παρατηρητής, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις γιορτινές μέρες, είδα και ανακάλυψα πολλά. Μπορεί και εσείς να έχετε ήδη κάνει τις δικές σας παρατηρήσεις για τον τρόπο που η πλειοψηφία χρηστών χειρίστηκε κάποια συμβάντα σε αυτές τις Άγιες Μέρες.

Λοιπόν, ας μπω κατευθείαν στο ψητό. Άπειρη θλίψη για τον τρόπο που φερόμαστε στις κοινωνικά αδύναμες ομάδες. Άνθρωποι κατατρεγμένοι, να κοιμούνται άλλοτε μέσα σε κούτες και άλλοτε σε φθαρμένους υπνόσακους στους βρώμικους δρόμους της Αθήνας. Αυτό το φαινόμενο, φυσικά, δεν παρατηρείται μόνο εκεί, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας μας. Ας πάμε λίγο πιο πίσω και ας δούμε το παρελθόν αυτών των ανθρώπων, ίσως έτσι μπούμε στη θέση τους….

Οι ‘άστεγοι’ όπως ονομάζονται, δεν ήταν πάντα άστεγοι, ούτε γεννήθηκαν σε κάποια ερημική τοποθεσία. Είναι εκείνοι, οι οποίοι κάποτε είχαν δουλειά, σπίτι, οικογένεια και φίλους. Άλλοι φτωχότεροι (αυτό δεν έχει καμία σημασία) και άλλοι πλουσιότεροι, βρέθηκαν σε μια νύχτα να κοιμούνται στα παγκάκια, έχοντας τη ρετσινιά του αποτυχημένου, του ναρκομανή, του βρωμιάρη, Αλλοίμονο! Οι υπόλοιποι που δεν έχουν αυτή τη μοίρα, τους κολλήσανε ταμπέλες και το χειρότερο??? Λίγοι από αυτούς (ελπίζω) ανεβάζαν φωτογραφίες για συμπαράσταση, χωρίς να τους καίγεται καρφί στην ουσία. Στην πραγματικότητα το κάνανε για να κερδίσουν like, και να το παίξουν πονόψυχοι. Δεν μπορώ να δώσω χαρακτηρισμό για αυτή την ‘κάστα’ ανθρώπων…

Ας δούμε και μια άλλη πλευρά του νομίσματος, που αφορά άλλα ζωντανά πλάσματα, τα αδέσποτα ζωάκια. Δεν υποφέρουν μόνο οι άνθρωποι από την πείνα, την παγωνιά και την εγκατάλειψη. Υποφέρουν και οι αθώες αυτές ψυχές που τώρα τελευταία δεν τους έφτανε να παλεύουν με αυτές τις συνθήκες. Τώρα έχουν να παλέψουν και την μνησικακία και τρέλα κάποιων ανθρώπων, εκείνων που τα δολοφονούν με φόλες ή τα κακοποιούν με φριχτούς τρόπους. Μια εφημερίδα να διαβάσει κανείς κάθε μέρα δεν υπάρχει περίπτωση να μη μάθει για ένα θλιβερό περιστατικό. Το μόνο καλό είναι πως τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι δρουν σε συλλογικές ομάδες με σκοπό την προστασία τους.

Τώρα τι γίνεται με μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που είναι οι ‘αφανείς ήρωες’ όσο αφορά το ζήτημα αυτό. Ναι, υπάρχουν και αυτοί που μέσα από αυτά τα μέσα δικτύωσης προσπαθούν να χτυπήσουν το καμπανάκι και να ξυπνήσουν και τις υπόλοιπες μάζες (που κάποιοι κοιμούνται πραγματικά όρθιοι ή είναι ενοχλητικά αναίσθητοι). Τους αξίζει ένα μεγάλο ΕΥΓΕ! Ας μην ξεχνάμε όμως και αυτούς που δεν ασχολούνται τόσο με αυτά τα μέσα και κάνουν έργο ζωής σώζοντας ζωές ανθρώπων ή ζώων. Ίσως σε αυτούς θα έπρεπε να πούμε ένα διπλό ΕΥΓΕ.

Κάποιοι ίσως πουν:”Και τι μας το λες για νέο???”. Ναι, θα το διατυμπανίζω με φόρα και ορμή μήπως και φιλοτιμηθούν έστω και λίγοι και αναλάβουν δράση. Το όνειρο μου θα ήταν πολλοί…. Δεν έχει σημασία αν θα είναι οργανωμένοι κάπου ή οικειοθελώς σαν μονάδα. Το σημαντικό είναι να ξεκινήσουμε από κάπου. Αν ο καθένας μας έβαζε το λιθαράκι του τότε σίγουρα θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Μπορεί και τότε να μην ήταν ονειρικά, αλλά θα ήταν σίγουρα καλύτερα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος computer literate για να βρει οργανώσεις ή φορείς που βοηθούν άστεγους, ανθρώπους σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αλλά και ανήμπορα ζώα.

Εύχομαι το νέο έτος να είναι καλύτερο για αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη!

Δώστε αγάπη και αλληλεγγύη και θα δείτε να γυρνάει πολλαπλό πίσω. – Το ΚΑΡΜΑ