Είμαστε στ’αλήθεια φτιαγμένοι από αστερόσκονη? Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από την παρατήρηση του σύμπαντος και των φυσικών φαινομένων. Όταν μπορείς να το κάνεις σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα: Είσαι ζωντανός και αυτό είναι το υπέρτατο δώρο του απείρου προς τα εσένα.

Όταν σπούδαζα φυσικές επιστήμες, ακολούθησα αυτόν τον κλάδο για ένα λόγο. Ο λόγος ήταν το σύμπαν και η αγάπη μου για το μυστήριο της ζωής. Όσες έρευνες και αν έχουν γίνει μέχρι τώρα δεν κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν στο 100% το DNA μας. Η στιγμή της γέννησης και του θανάτου αποτελούν στιγμές ιερές όχι μόνο για τις θρησκείες, αλλά και για την επιστημονική κοινότητα παγκοσμίως.

Κάποιοι το βλέπουν μεταφυσικά, κάποιοι άλλοι πρακτικά ή ρεαλιστικά. Όπως και να έχει, υπάρχει μια κοσμική σύνδεση, κοινά σημεία μεταξύ της σωματικής ύλης και της συμπαντικής ύλης. Δεν πρόκειται να γράψω ένα κατεβατό του πως και γιατί, με μια γενναία έρευνα στο ίντερνετ μπορεί κανείς να ανακαλύψει θαύματα και πράγματα.

Μαύρες Τρύπες, κοσμικά σκουλήκια και το ταξίδι της ψυχής

Ας μπω στην ουσία λοιπόν… Έκανα κάποιους συσχετισμούς ανάμεσα σε φαινόμενα στο σύμπαν και στις ανθρώπινες εκφάνσεις της ζωής. Πρώτα, Θα ξεκινήσω με τις Μαύρες Τρύπες, την σκοτεινή αντιύλη, όπου οι νόμοι της βαρύτητας δεν ισχύουν όπως γνωρίζουμε στο δικό μας πεδίο. Όταν μια Μαύρη Τρύπα ελκύει αντικείμενα με τόση ορμή, που πάνε όταν αυτά απορροφούνται και εξαφανίζονται; Ταξιδεύουν άραγε στο χωροχρόνο, εμφανίζονται σε άλλη διάσταση ή μεταφέρονται σε παράλληλα σύμπαντα; Κάνω αυτές τις ερωτήσεις για να τις συνδέσω με τη στιγμή μετά τον σαρκικό θάνατο. Αφού κάποιος αφήσει το θνητό του σώμα, λένε κάποιοι πως περνάει ένα τούνελ όπου στην άκρη υπάρχει φως. Μήπως, λέω μήπως, η ψυχή ταξιδεύει μέσω μιας Μαύρης Τρύπας και μεταφέρεται σε κάποιο άλλο πεδίο στο χωροχρόνο; Το τι γίνεται από εκεί και πέρα το αφήνω στη φαντασία σας.

Γέννηση – θάνατος των άστρων και του ανθρώπου

Δεύτερον, υπάρχει άραγε κοινό σημείο όπου παρομοιάζεται η γέννηση και το τέλος των άστρων (Γίγαντες και Νάνοι) με την ανθρώπινη εξέλιξη; Από τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη έως και την ανάπτυξη του εμβρύου υπάρχει μια δυναμική χημική που εξηγείται ιατρικά. Όπως υπάρχει και στην γέννηση των άστρων, άτομα, μόρια, χημικές ενώσεις ενώνονται και αρχίζει ο κοσμικός χορός. Η εξέλιξη του εμβρύου έως και την γέννηση του μοιάζει με την εξέλιξη των άστρων. Σιγά σιγά φυσικές διεργασίες και άπειρες ενώσεις προκαλούν τον τελικό σχηματισμό των σωμάτων. Το ίδιο μοιάζει και η στιγμή που έρχεται το τέλος στον άνθρωπο, χάνει τη φωτεινότητα του, παγώνει και finito la musica. Έτσι και συμβαίνει και στα άστρα όταν πεθαίνουν. Γίνονται παγωμένα, χωρίς ενέργεια, με άλλα λόγια νεκροί κόσμοι.

Κομήτες, μετεωρίτες πέφτουν στη γη, ένα παιδί γεννιέται

Τα ουράνια σώματα, όπως οι μετεωρίτες και οι κομήτες έχουν μια απίστευτη ταχύτητα, λάμψη και ανάλογα το μέγεθος τους εάν πέσουν στην επιφάνεια της γης μπορούν να προκαλέσουν τεράστια καταστροφή. Όμως αυτοί οι μοναχικοί ταξιδιώτες του σύμπαντος είναι σώματα μυστηριώδη και αποτελούνται από σωματίδια πρωτόγονα που υπάρχουν και στη γη. Εάν οι ψυχές πριν γεννηθούν ταξίδευαν στο σύμπαν, τότε σίγουρα θα έμοιαζαν με κομήτες. Μια ψυχή φωτεινή, ορμητική που ψάχνει για οικογένεια, κάπου να κατοικήσει πέφτει από τον ουρανό και προκαλεί μια έκρηξη χημική και δημιουργείται ζωή.

Είμαστε τελικά παιδιά του ουρανού, φτιαγμένοι από αστερόσκονη; Το σώμα μας φτιάχτηκε από τα υλικά τα οποία υπάρχουν και στα ουράνια σώματα. Από που ερχόμαστε και που καταλήγουμε είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που δεν απαντήθηκε ακόμα και ίσως δεν θα απαντηθεί ποτέ. Η μαγεία που υπάρχει έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα θα μας συνδέει για πάντα μακροσκοπικά και μικροσκοπικά. Αν αυτό αποδειχτεί κάποια μέρα τότε θα αλλάξει όλη η κοσμοθεωρία μας για το είναι μας. Σίγουρα θα πέσουν πολλές προκαταλήψεις και θα ανοιχτεί ένας καινούργιος ορίζοντας δυνατοτήτων, θα πάψει ο φόβος και κάθε τέλος θα είναι μια νέα αρχή.