Το σημερινό post το ξεκινώ με το ακόλουθο τραγούδι, μιας που το μήνυμα που θέλω να στείλω ταιριάζει με αυτή τη μουσική υπόκρουση. Απόλαυσε το!

Ανοίγω το κείμενο μου με την εξής ερώτηση: «Πως μπορώ να φανώ χρήσιμος στους άλλους?». Οι αρχαίοι κινέζοι είχαν ένα ρητό που αναφέρει πως ένα ελαφρύ άρωμα πάντα απομένει στο χέρι που σου προσφέρει ένα τριαντάφυλλο. Πολλά έχουν ειπωθεί για τον εθελοντισμό σε όλες του τις μορφές. Παρόλα αυτά όμως δεν γνωρίζω παρά ελάχιστα άτομα που ασχολούνται συστηματικά με την ανιδιοτελή προσφορά έργου προς τον συνάνθρωπο μας.

Καλά, θα μου πεις, ποιος έχει χρόνο να προσφέρει όταν ζεις σε συνθήκες πίεσης στην καθημερινότητα σου. Κι όμως αν αφήσεις το κυνήγι της «υποτιθέμενης» επιτυχίας και συγκεντρωθείς στο νόημα της ζωής, τότε θα μπορέσεις να απαντήσεις το αρχικό ερώτημα μου. Οι μεγαλύτεροι ηγέτες, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, αλλά και στοχαστές άφησαν τον εγωιστικό τρόπο ζωής – που είναι κοινός σε όλους, και αφοσιώθηκαν στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Μέσα από τις πράξεις τους που δήλωναν πραγματική αγάπη, εμπλούτισαν εκατομμύρια ζωές και έμειναν στην ιστορία.

«Έκλαιγα επειδή δεν είχα παπούτσια, ώσπου είδα κάποιον που δεν είχε πόδια». Αρχαία περσική ρήση

Πόσο εύκολα αρεσκόμαστε στο να κάνουμε τεράστια τα προβλήματα μας, ενώ ταυτόχρονα παραβλέπουμε τις ευλογίες για τις οποίες πρέπει να είμαστε ευγνώμονες.  Ο μόνος τρόπος ίσως για να πούμε ευχαριστώ στο σύμπαν είναι να δωρίσουμε λίγο από τον χρόνο μας σε ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Τίποτε δεν είναι δεδομένο στην ζωή και ποτέ κανείς δεν γνωρίζει την κατάληξη του. Και όχι, δεν γρουσουζεύω ούτε είμαι κυνική, απλά γίνομαι ρεαλίστρια και πρακτική. Όταν υπάρχει η δυνατότητα να βοηθήσεις κάνε το ώστε να εξοφλήσεις το χρέος σου απέναντι σε κείνους που σε βοήθησαν κάπου, κάπως, κάποτε. Οι τρόποι να προσφέρεις είναι δεκάδες. Υπάρχουν επιλογές, όπως το να διαλέξεις μια ΜΚΟ που σε εμπνέει για το έργο της. Στην χώρα μας υπάρχουν οργανώσεις με θεματολογία το περιβάλλον, τα ζώα, την κοινωνική αλληλεγγύη, τα ορφανά παιδιά, τους πρόσφυγες, τα ΑΜΕΑ και τόσες άλλες. Δεν υπάρχει δικαιολογία για κανέναν να πει πως δεν βρήκε κάποια ΜΚΟ που να ανταποκρίνεται στα δεδομένα του.

Η ρίζα στο φαινόμενο του εθελοντισμού πιστεύω πως είναι η ταπεινότητα. Αυτό είναι ένα χάρισμα που σέβομαι περισσότερο στους ανθρώπους. Μέσα από έρευνα είδα πως οι άνθρωποι που έχουν πετύχει και έχουν ζήσει ολοκληρωμένες ζωές προσπαθούν με νύχια και με δόντια να προσφέρουν έργο. Εκείνοι είναι πιο ευαισθητοποιημένοι στα κοινωνικά προβλήματα και βάζουν πάντα το λιθαράκι τους με αγάπη και σεβασμό προς τους αδύναμους και εγκαταλελειμμένους. Στέλνουν ένα μήνυμα πως ακούνε με προσοχή τους γύρω τους και ακτινοβολούν δύναμη και ζεστασιά. Όλοι μπορούν να παραδειγματιστούν από αυτούς τους αφανείς ήρωες και να ακολουθήσουν τα χνάρια τους ή και να πρωτοπορίσουν ακόμα. Δεν γίνεται να ρίχνουμε πάντα το βάρος στην πολιτεία ενώ βρισκόμαστε κάτω από τα ζεστά παπλώματα μας πίνοντας το καφεδάκι μας. Ο καθένας θα μπορούσε να βρεθεί στην θέση αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων για αυτό χρειάζεται να πάρουμε θέση ΤΩΡΑ!